Hill Country

De eerste dag in Hill Country was vooral heel chaotisch. We begonnen zonder ontbijt? Later bleek dat we in de tempel naast de preschool gingen ontbijten, maar daarvoor moesten we alzeker dik een uur reizen.. Het ontbijt bestond, hoe kan het ook anders, uit rijst en curry. Even wennen zo in de ochtend, maar we hadden honger. In de school werden we verwelkomt met een welkomstdansje van de kinderen, erg lief. Daarna begonnen Déan en ik met verven. We verfden de tafeltjes van de kinderen een nieuw kleurtje geel, het zag er vele malen beter uit en dat met slechts één laag! Maar onze coördinator, de lerares en een paar monniken begonnen moeilijk te kijken. Ze inspecteerden ons schilderwerk en de verfbak, maar vertelden ons niets. Totdat ze ons vertelden dat wij de verkeerde verf hadden gebruikt, uhm dit was de enige verf die we kregen? We werden verzocht om daarna de buitenmuur te verven, daar was de verf namelijk voor bedoeld. We moesten de verf meer vermengen met water en even later was het weer te dun, misschien wat hulp dan? Ondertussen zouden Felicia en Stina de kinderen lesgeven, maar dit konden zij slechts driekwartier doen.. In de middag hebben we de binnenkant van het lokaal versierd met vlinders en bloemen. Felicia maakte een schattig olifantje, maar de benen waren te dun. Kortom, we kregen niet echt veel waardering voor ons harde werk..

De volgende dag was gelukkig al een stuk beter, alhoewel het weer vreemd begon.Nadat we een uur hadden gewacht (totdat de regen zou stoppen?) namen we een tuktuk. Onze coördinator smelt waarschijnlijk van regen..Het was een nationale feestdag, dus de kinderen waren vandaag vrij en in het aangrensende gebouw waren de hele dag mensen naar monniken aan het luisteren en aan het bidden. Wij waren nu met zijn vieren aan het schilderen, maakten de bloemen en vlinders af, het olifantje werd wat dikker gemaakt, Déan maakte een giraffe en ik een palmboom. We kregen vandaag zomaar een paar complimenten, ongelofelijk! Vooral de mensen van het feest waren erg nieuwsgierig en onder de indruk.

Woensdag gingen we eerst op pad op zoek naar verfkwasten, want wat we hadden was niet veel soeps. Ondertussen probeerde de coördinator Felicia over te halen om weer te verven, heel vreemd. Bij het kopen van de kwasten vroeg ze ons om geld, omdat ze zelf niet genoeg had. Dan maar een kwastje minder. Vandaag heb ik op de buitenmuur een grote witte boom getekend en samen met Déan geverfd, erg trots op het resultaat!

Donderdag begonnen we met de kinderen hun handjes op de boom te laten zetten, heel schattig om te doen! Ook wij hebben onze hand vereeuwigd op de muur. Verder ben ik begonnen met het tekenen en schilderen van Mickey en Minnie Mouse, stiekem best onder de indruk van mijn eigen werk. Verder heeft de binnenkant een alfabet gekregen.Soms stonden de monniken zo'n tien minuten mee te kijken, zonder iets te zeggen. Niet heel fijn als je al zulk zenuwslopend werk doet, je zal maar een lijntje verkeerd zetten. Af en toe komen de kinderen ook tegen je aan staan en even later zat een lerares op een stoel naast me naar mij te staren en foto's te maken. Eindelijk wat waardering, dat wel!

Vrijdag de laatste dag alweer zet ik de puntjes op de i voor Mickey en Minnie, Déan maakt een schildpad, ik omlijn het alfabet en maak wolken. Verder laten we nog even onze handtekening achter. Wauw, trots op het eindresultaat! En dat in slechts vijf dagen tijd! Maar de lerares vraagt of we niet nog even vogels kunnen maken, nee sorry, we moeten nu gaan. Gelukkig geeft ze daarna toch ook nog even aan blij te zijn met het eindresultaat.. fijn.

Het schilderen was erg leuk, maar de coördinatie was erg slecht geregeld en er werd niet met ons gecommuniceerd. Als we een vraag stelden negeerde ze ons vaak, begon ze een beetje in het Singalees te praten of schudde ze vreemd met haar hoofd. Het bleek ook geen echte coördinator te zijn, maar de tante van Dhammika.. Er was blijkbaar geen echte coördinator beschikbaar deze week, vreemd.

Monniken en Colombo

Nadat ik woensdag vooral werd gebruikt als hulpje om kinderen naar de wc te begeleiden, heb ik besloten om donderdag met Marleen mee te gaan om monniken les te geven en daarna de tempel te verven. Het lesgeven was erg leuk en de thee was fantastisch. We kregen koekjes, nog meer koekjes, marshmallows, bananen en broodjes! Heerlijk! Na de thee ging ik met Victoria en Florine de tempel verven. Was ook gezellig!

Op vrijdag ben ik weer met Marleen meegegaan om de monniken les te geven. We speelden Time’s up met ze, wat ze erg leuk vonden. Daarna konden we weer genieten van thee met brood, bananen en koekjes. Na de thee gingen we naar huis, om onze spullen te pakken en de bus naar Colombo te pakken. We gingen met de tuktuk naar het busstation en zaten vervolgens 4 uur in de bus naar Colombo. De luxe bus met airco kostte nog geen twee euro. Onderweg bleven mensen instappen en werden de stoeltjes in het gangpad ook open geklapt. In Colombo aangekomen moesten we nog een uur in de bus zitten en een stukje lopen naar ons hostel. We hadden met zijn tienen onze eigen dorm, wat een luxe! ’s Avonds hebben we pizza besteld en in het hostel gegeten. Vervolgens gingen we naar een nachtclub, waar de jongens in hun shorts niet in mochten. Zij moesten dus nog terug om zich te verkleden. Een leuke avond gehad en de volgende ochtend rustig aan ontbeten in het hostel. We zijn de stad even ingegaan, maar er bleek niet veel te doen en te zien. Daarom even naar het strand geweest en vervolgens heerlijk gegeten! Na het eten regende het enorm en moesten we in de regen zo’n twintig minuten naar het busstation lopen. We hadden dit keer de goedkope bus, maar helemaal voorin hadden we meer beenruimte dan in de luxe bus. De goedkope bus kost slechts 1 euro en deed er 4,5 uur over. Veel mensen stonden de hele rit in het gangpad, en ik vond de stoeltjes al niet zo comfortabel… In Kandy moesten we nog de bus naar Mawilmada nemen en het laatste stukje lopen, voor we dan eindelijk weer terug waren. Daar was het eten inmiddels alweer opgeruimd, maar gelukkig had ik nog noodles! De volgende ochtend zijn we in de stromende regen Kandy ingegaan en in een restaurantje gezeten. Verder nog wat rondgelopen op de markt en savonds vertrokken naar de Hill Country, waar we in het huis van de coördinators moeder verblijven!

Cultuurshock

Tot nu toe heb ik in het buitenland nog nooit zo last gehad van een cultuurshock, waar men het altijd over heeft. Maar deze afgelopen twee weken in het weeshuis en de preschool hebben mij deze cultuurshock dan toch bezorgd. In het weeshuis waren de leefomstandigheden niet goed. De kinderen en vrouwen krijgen genoeg te eten, ze hebben een bed om in te slapen, een dak boven hun hoofd, maar nauwelijks liefde, een stank waar ze zelf waarschijnlijk al aan gewend zijn en een gebrek aan bezigheden. Als wij als vrijwilligers er zijn krijgen zij twee uurtjes les en smiddags weer twee uurtjes aandacht. Maar wat als wij er niet zijn, hoe gaat het er dan aan toe? Een groot deel van de tijd zitten de vrouwen maar wat voor zich uit te staren en de kinderen die niet kunnen lopen liggen vaak in bed. Het is fijn dat dit weeshuis er in ieder geval is, maar het is nog steeds een trieste bedoening. Alhoewel het in de afgelopen tien jaar al sterk verbeterd is, zoals bleek uit een gesprek met twee vrijwilligers die hier tien jaar geleden waren. Ik voelde mij hier niet op mijn plek, maar heb in die ene week toch wat aandacht aan hen kunnen geven.

De preschool is een heel ander verhaal. De kinderen die hier naartoe gaan komen waarschijnlijk van een gezin met redelijk wat geld, aangezien het per maand zo'n 30 euro kost. Voor hier een behoorlijk bedrag.Ze zien er ook allemaal goed verzorgd uit en worden door ouders gebracht en gehaald. De kinderen spreken een aardig woordje Engels, dus het Engels spreken van de leerkrachten hier werpt zijn vruchten af. Maar hoe de leerkrachten de kinderen hier behandelen bevalt mij niet. Ze kunnen nauwelijks orde houden en zijn dan ook vooral veel aan het schreeuwen. We starten de dag met liedjes zingen en dansen, een gezellige gebeurtenis zou je denken. Maar de kinderen moeten netjes op een lijn staan, een voetje naar voren en er wordt naar ze geschreeuwd. Elk liedje heeft zijn eigen dansje die de kinderen mee dienen te dansen. Tijdens het dansen en zingen bedacht ik me hoe ik mijn eigen kinderen later nooit op zo'n school zou willen hebben. In de les wordt de leerkracht boos bij een fout antwoord, ja de kinderen komen hier om te leren, dus ze kunnen moeilijk alles al goed hebben he? De leerkracht had er nu nog een stok bijgepakt om op de tafels te slaan om aandacht te krijgen. Ikzelf vond het aardig beangstigend, maar de kinderen kijken er niet echt van op. Wellicht een cultuurverschil in opvoeden, maar lastig om te zien. Gelukkig lijken de kinderen alsnog veel plezier te hebben en zich niet al te veel aan te trekken van de leerkrachten. Ik zal maar de lieve leerkracht zijn en de kinderen helpen bij een fout antwoord.

Raften en skypen

Dit weekend zijn we in Kitulgala gaan raften. We moesten hiervoor een busrit maken van 2,5 uur heen en weer 2,5 uur terug, maar het was het waard! Dit was raften zoals je het je voorstelt, in tegenstelling tot het raften in Thailand. Eerst kregen we een korte uitleg wat we moesten doen als hij zei forward, backward, hold the line, in the boat, etc. Daarna begonnen we en kregen we steeds beter het ritme te pakken. Onderweg volgden stroomversnellingen en een soort kleine watervallen. Op een gegeven moment stopten we om van een rots af te springen. Het was niet heel hoog, maar toch mega eng. Maar wel gedaan! Op het eind sprongen we uit de boot voor body rafting, jezelf mee laten sleuren door de stroming, erg gaaf! Na het raften lunchten we en reden we weer het hele eind terug.

Zondag zijn we Kandy ingegaan, om een beetje te shoppen op de markt. Even in een bar gezeten, maar de wifi viel tegen. Daarom ondanks de weersvoorspelling toch maar naar het zwembad met wifi! Daar heerlijk even gezwommen en toen het dan inderdaad begon te regenen geskyped met het thuisfront :)

Bustocht

De bus naar het weeshuis gaat in principe om 8 uur, maar komt ook vaak genoeg een kwartiertje eerder. We vertrekken dan ook om half 8 bij ons huis, zodat we kwart voor bij de bushalte staan. Daar wachten we terwijl de apen over de elektriciteitskabels lopen en de vele tuktuks voorbij scheuren. Als de bus er om 8 uur nog niet is, hebben we hem zeer waarschijnlijk gemist en moeten we naar de volgende bushalte lopen. Tot nu toe gelukkig steeds de bus gehaald, maar fingers crossed.

Weeshuis

Maandag ben ik begonnen in het weeshuis voor kinderen en vrouwen met een beperking. We begonnen de dag met een soort christelijke meditatie. Daarna werden we verdeeld over de groepen. Ik zat bij de goodness groep, de op een na laagste groep. Het was jammer dat er vooral volwassen vrouwen zijn en maar weinig kinderen.. Ook kon ik in mijn groep maar weinig doen. Dinsdag ben ik gaan helpen in de kindergroep, dat was beter! Maar ik voel me nog steeds niet helemaal op mijn plaats daar, daarom ga ik volgende week iets anders doen. Waarschijnlijk lesgeven/helpen op een preschool, weer terug bij mijn eerste keuze. Laten we dat ook een kans geven!

Adams Peak

Wat een tocht. We waren smiddags eerst nog even Kandy in geweest op zoek naar wifi, maar helaas zonder resultaat. Gelukkig kost een simkaart met internet hier vrijwel niets, dus red ik het daar wel mee. Savonds beetje op het balkon proberen te slapen, maar dat lukte niet echt. Toen bleek iemand pannenkoeken te bakken, dus daar heerlijk van genoten! En om 22.00 vertrokken we dan in een privebus met 18 andere vrijwilligers. De busrit duurde zo'n vier uur, onderweg zagen we wilde zwijnen en een hert. Om 2.00 begonnen we met de tocht, eerst liepen we nog verkeerd, want er stonden geen bordjes om de weg te wijzen. Overal lees ik over sprookjesachtige verlichte paden en theestalletjes op weg naar de top. Wij hadden een grote duisternis en een uitgestorven pad. Het enige licht was dat van onze zaklampen en de enige bemoediging die we kregen was van de monniken die ons zegenden, maar daar stond natuurlijk wel een donatie tegenover. De tocht was een ware marteling. Vele ongelijke treden, die we behoorlijk in onze benen voelden. Uiteindelijk hebben we in 2,5 uur de top bereikt. Een hele prestatie gezien vaak gezegd wordt dat je er 3 uur over zult doen. Momenten waarbij we het liefst zouden opgeven waren er genoeg, maar we hebben het toch maar even gedaan! Misschien hadden we het rustiger aan moeten doen, maar dan duurde de marteling alleen maar langer, alhoewel de kou boven ook niet echt een warm welkom was. Ik had mijn twee warmste dingen en mijn sarong aan, lees een lange mouwen shirt en een blouse, maar dat was duidelijk niet warm genoeg. Wat een kou. Dicht tegen elkaar aankruipen was het enige wat voor een beetje warmte kon zorgen, maar niet genoeg. Op het eind voelde ik mijn tenen en vingers amper nog. Toen kwam de zon gelukkig door en konden we weer een beetje opwarmen. Wat was het mooi! De zon kwam op achter de bergen en zorgde voor een rood/oranje gloed. We zaten boven een wolkendek, wat het plaatje helemaal af maakte!

Op de terugweg ontdekten we een wc, die we in de duisternis niet hadden gezien, en deze was behoorlijk welkom! Verder konden we onderweg naar beneden genieten van het mooie uitzicht en watervallen ontdekken die we op de heenweg alleen hadden gehoord. Heen waren we enkel met onze zaklamp op het pad aan het schijnen, om te kijken waar we onze voeten neer konden zetten. Mooi om nu het landschap te zien! Ook de tocht naar beneden was zwaar, dit hebben we uiteindelijk in zo'n twee uur gedaan. Het was een mooie tocht en we zijn erg trots op onszelf, maar dit doen we niet snel nog een keer!

Eerste week Sri Lanka

De oriëntatieweek in Sri Lanka zit er ook alweer op. Wat gaat de tijd toch snel! Leuke groep vrijwilligers en een drukke week. Zo zijn we maandag begonnen met uitleg over de projecten. We kunnen hier per week bekijken wat we willen doen. Ik heb mij ingeschreven voor zeven weken lesgeven op een preschool, maar in de uitleg werd duidelijk dat de staff vaak niet echt blij is met de hulp en je maar weinig taken geeft. In het weeshuis voor kinderen en vrouwen met een beperking zijn ze daarentegen erg blij met de hulp. Eerst hielden de problemen rond gehechtheid me tegen, maar als je enkel voor een paar uur op de dag gaat heb je daar denk minder mee te maken. Ik heb daarom besloten om dit de eerste en waarschijnlijk ook de tweede week te gaan doen.

Verder zijn we deze week veel in Kandy en de omgeving geweest. Zo hebben we verschillende boeddhistische tempels en een hindoeïstische tempel bezocht. We hebben een klein boottochtje gedaan, een dansvoorstelling bezocht en zijn bij een houtbewerking en Batik werkplaats geweest. Verder hebben we rondgelopen in het winkelcentrum en de markt. De week hebben we afgesloten met een massage!

Dit weekend gaan we naar Adams Peak, daar zal ik jullie daarna weer van op de hoogte brengen!