Tot nu toe heb ik in het buitenland nog nooit zo last gehad van een cultuurshock, waar men het altijd over heeft. Maar deze afgelopen twee weken in het weeshuis en de preschool hebben mij deze cultuurshock dan toch bezorgd. In het weeshuis waren de leefomstandigheden niet goed. De kinderen en vrouwen krijgen genoeg te eten, ze hebben een bed om in te slapen, een dak boven hun hoofd, maar nauwelijks liefde, een stank waar ze zelf waarschijnlijk al aan gewend zijn en een gebrek aan bezigheden. Als wij als vrijwilligers er zijn krijgen zij twee uurtjes les en smiddags weer twee uurtjes aandacht. Maar wat als wij er niet zijn, hoe gaat het er dan aan toe? Een groot deel van de tijd zitten de vrouwen maar wat voor zich uit te staren en de kinderen die niet kunnen lopen liggen vaak in bed. Het is fijn dat dit weeshuis er in ieder geval is, maar het is nog steeds een trieste bedoening. Alhoewel het in de afgelopen tien jaar al sterk verbeterd is, zoals bleek uit een gesprek met twee vrijwilligers die hier tien jaar geleden waren. Ik voelde mij hier niet op mijn plek, maar heb in die ene week toch wat aandacht aan hen kunnen geven.

De preschool is een heel ander verhaal. De kinderen die hier naartoe gaan komen waarschijnlijk van een gezin met redelijk wat geld, aangezien het per maand zo'n 30 euro kost. Voor hier een behoorlijk bedrag.Ze zien er ook allemaal goed verzorgd uit en worden door ouders gebracht en gehaald. De kinderen spreken een aardig woordje Engels, dus het Engels spreken van de leerkrachten hier werpt zijn vruchten af. Maar hoe de leerkrachten de kinderen hier behandelen bevalt mij niet. Ze kunnen nauwelijks orde houden en zijn dan ook vooral veel aan het schreeuwen. We starten de dag met liedjes zingen en dansen, een gezellige gebeurtenis zou je denken. Maar de kinderen moeten netjes op een lijn staan, een voetje naar voren en er wordt naar ze geschreeuwd. Elk liedje heeft zijn eigen dansje die de kinderen mee dienen te dansen. Tijdens het dansen en zingen bedacht ik me hoe ik mijn eigen kinderen later nooit op zo'n school zou willen hebben. In de les wordt de leerkracht boos bij een fout antwoord, ja de kinderen komen hier om te leren, dus ze kunnen moeilijk alles al goed hebben he? De leerkracht had er nu nog een stok bijgepakt om op de tafels te slaan om aandacht te krijgen. Ikzelf vond het aardig beangstigend, maar de kinderen kijken er niet echt van op. Wellicht een cultuurverschil in opvoeden, maar lastig om te zien. Gelukkig lijken de kinderen alsnog veel plezier te hebben en zich niet al te veel aan te trekken van de leerkrachten. Ik zal maar de lieve leerkracht zijn en de kinderen helpen bij een fout antwoord.