Maandag mocht ik eindelijk weg uit het ziekenhuis. De dokter liet me natuurlijk nog wel even wachten tot een uur of vier voordat ik op gesprek mocht komen. Toen vond hij het nog even nodig om mij te beledigen, want ja hij had toch wel mijn leven gered. Dus dan mag dat kennelijk? Maar dan mocht ik toch eindelijk weg! Mama en ik namen een tuktuk naar het vrijwilligershuis, daar pakten we mijn spullen, nam ik afscheid van de paar vrijwilligers die er nog waren en gingen we in de tuktuk naar het hotel. De tuktuk ritjes duurden erg lang in de stromende regen, maar gelukkig zaten wij droog. In het hotel kon ik na een week eindelijk douchen, in het ziekenhuis mocht dat namelijk niet… Wat voelde ik me heerlijk schoon in mijn door mama meegebrachte kleding! Maar toen kregen we weer een tegenvallend telefoontje. De dokter had in het medisch rapport iets gezegd over een licht vergrote lever en mild, maar daar verder geen uitleg of meetresultaten bijgezet, dus wilde de alarmcentrale dit laten controleren door een andere dokter in Colombo. Erg balen, want ik dacht eindelijk klaar te zijn met ziekenhuizen en mama te kunnen rondleiden in Kandy. Maar dat ging dus niet door… De volgende ochtend van een ontbijtbuffet genoten en daarna een mooi taxiritje naar Colombo. Daar in het ziekenhuis even zoeken naar de dokter. Uiteindelijk gevonden, en wachten totdat ik bloed moest prikken en een echo laten maken. De dokter en het ziekenhuis waren een verademing na het ziekenhuis in Kandy, dus het wachten was niet heel erg. Ik werd met een rolstoel naar het kamertje voor de echo gebracht, wat ik totaal niet nodig vond. Het was ook behoorlijk ongemakkelijk, zeker toen de vrouw moeite had met mij omhoog rollen, haha. Aan de dokter die de echo maakte merkte ik gelijk dat er niet veel aan de hand leek te zijn, hij vroeg zich af wat de eerdere waarden waren, maar dat had de dokter van het vorige ziekenhuis natuurlijk niet gezegd. Na de echo mochten we eindelijk van ons hotel gaan genieten! De volgende dag bij het zwembad doorgebracht, nog wel even in zenuwen, omdat we nog steeds de ‘fit to fly-verklaring’ niet hadden. Deze kregen we via de telefoon, waarna de alarmcentrale de vlucht kon boeken (in business class!) en daarna kwam de dokter het medisch rapport persoonlijk in het hotel brengen. Allemaal net op tijd voor onze vlucht van die nacht. Helaas mocht mama niet mee in de business class, maar wat een belevenis was dat! Het begon al met een heerlijke stoel/bed en een welkomstdrankje. Het beeldscherm is ook twee keer zo groot als normaal en het ontbijt bestond uit verschillende warme broodjes, toch wel beter dan het normale vliegtuig eten! Onze vlucht had een uur en een kwartier vertraging, waardoor de overstap wel even krap werd. Ik werd met de rolstoel gebracht en mama liep/rende mee. Het mannetje wat de rolstoel duwde begon ook zenuwachtig te worden, maar uiteindelijk kwamen we bij de ‘final call’, als allerlaatste, dan toch aan bij ons vliegtuig! Bij de lunch kon ik kiezen uit allerlei gerechten, maar ik had niet zo’n trek, dus hield ik het bij een bananen cheesecake met toffeesaus, niet verkeerd! In Nederland aangekomen hadden we erg snel onze tas en koffer en eenmaal door de deur van de aankomsthal kwam Marije gelijk aangerend. Ook Papa en Casper stonden ons op te wachten! Even bijgepraat met een kopje Starbucks koffie en vervolgens naar huis!!