Van ziekenhuis naar huis!

Maandag mocht ik eindelijk weg uit het ziekenhuis. De dokter liet me natuurlijk nog wel even wachten tot een uur of vier voordat ik op gesprek mocht komen. Toen vond hij het nog even nodig om mij te beledigen, want ja hij had toch wel mijn leven gered. Dus dan mag dat kennelijk? Maar dan mocht ik toch eindelijk weg! Mama en ik namen een tuktuk naar het vrijwilligershuis, daar pakten we mijn spullen, nam ik afscheid van de paar vrijwilligers die er nog waren en gingen we in de tuktuk naar het hotel. De tuktuk ritjes duurden erg lang in de stromende regen, maar gelukkig zaten wij droog. In het hotel kon ik na een week eindelijk douchen, in het ziekenhuis mocht dat namelijk niet… Wat voelde ik me heerlijk schoon in mijn door mama meegebrachte kleding! Maar toen kregen we weer een tegenvallend telefoontje. De dokter had in het medisch rapport iets gezegd over een licht vergrote lever en mild, maar daar verder geen uitleg of meetresultaten bijgezet, dus wilde de alarmcentrale dit laten controleren door een andere dokter in Colombo. Erg balen, want ik dacht eindelijk klaar te zijn met ziekenhuizen en mama te kunnen rondleiden in Kandy. Maar dat ging dus niet door… De volgende ochtend van een ontbijtbuffet genoten en daarna een mooi taxiritje naar Colombo. Daar in het ziekenhuis even zoeken naar de dokter. Uiteindelijk gevonden, en wachten totdat ik bloed moest prikken en een echo laten maken. De dokter en het ziekenhuis waren een verademing na het ziekenhuis in Kandy, dus het wachten was niet heel erg. Ik werd met een rolstoel naar het kamertje voor de echo gebracht, wat ik totaal niet nodig vond. Het was ook behoorlijk ongemakkelijk, zeker toen de vrouw moeite had met mij omhoog rollen, haha. Aan de dokter die de echo maakte merkte ik gelijk dat er niet veel aan de hand leek te zijn, hij vroeg zich af wat de eerdere waarden waren, maar dat had de dokter van het vorige ziekenhuis natuurlijk niet gezegd. Na de echo mochten we eindelijk van ons hotel gaan genieten! De volgende dag bij het zwembad doorgebracht, nog wel even in zenuwen, omdat we nog steeds de ‘fit to fly-verklaring’ niet hadden. Deze kregen we via de telefoon, waarna de alarmcentrale de vlucht kon boeken (in business class!) en daarna kwam de dokter het medisch rapport persoonlijk in het hotel brengen. Allemaal net op tijd voor onze vlucht van die nacht. Helaas mocht mama niet mee in de business class, maar wat een belevenis was dat! Het begon al met een heerlijke stoel/bed en een welkomstdrankje. Het beeldscherm is ook twee keer zo groot als normaal en het ontbijt bestond uit verschillende warme broodjes, toch wel beter dan het normale vliegtuig eten! Onze vlucht had een uur en een kwartier vertraging, waardoor de overstap wel even krap werd. Ik werd met de rolstoel gebracht en mama liep/rende mee. Het mannetje wat de rolstoel duwde begon ook zenuwachtig te worden, maar uiteindelijk kwamen we bij de ‘final call’, als allerlaatste, dan toch aan bij ons vliegtuig! Bij de lunch kon ik kiezen uit allerlei gerechten, maar ik had niet zo’n trek, dus hield ik het bij een bananen cheesecake met toffeesaus, niet verkeerd! In Nederland aangekomen hadden we erg snel onze tas en koffer en eenmaal door de deur van de aankomsthal kwam Marije gelijk aangerend. Ook Papa en Casper stonden ons op te wachten! Even bijgepraat met een kopje Starbucks koffie en vervolgens naar huis!!

Hallo dengue, hallo ziekenhuis

Net toen ik had besloten dat ik mijn zakjes bouillon, meegenomen voor als ik ziek zou worden, wel kon nemen wanneer ik daar zin in had, werd ik de volgende dag ziek. Even schrikken toen ik 40.2 op de thermometer zag staan, maar gelukkig gaf een andere thermometer 'slechts' 38.8 aan. Toch maar even naar de dokter gegaan, samen met Hannah en de coördinator. De tuktuk in het heftige verkeer is misschien niet een ideaal vervoermiddel als je je niet goed voelt, maar beter dan lopen of met de bus. De dokter mat niets eens mijn temperatuur op, maar geloofde me kennelijk op mijn woord. Mijn goede voorbereiding, met paspoort, verzekeringspasjes en medicijnboekje was ook niet nodig geweest. Enkel mijn naam spellen was genoeg. Hele dosis paracetemol meegekregen, gelukkig hielp het wel gelijk! De rest van de dag in bed gelegen en goed verzorgd door Hannah! De volgende dagen nog steeds beroerd, bloedtest gedaan en aan het infuus gelegen. Uiteindelijk donderdag opgenomen in het ziekenhuis. Hier blijkt het dengue te zijn, terwijl de vorige drie artsen bleven verzekeren dat het geen dengue was, maar gelukkig al in de herstelende fase. In het ziekenhuis heb ik mijn eigen kamertje, waar ik aan mijn infuus lig. Eerst ben ik erg blij daar te zijn, omdat er eindelijk goed voor me gezorgd wordt. Maar nadat ik me beter voel is het behoorlijk vervelend. De dokter komt op de een of andere manier rond twee uur snachts, daar word ik dan voor wakker gemaakt en kan vervolgens niet meer slapen.. De zusters hebben hun soort kamertje naast mij,enkel afgescheiden met een gordijn. Ze zijn hier de hele avond luid aan het praten en alle lichten staan aan. Verder behandelen ze mij alsof ik een dom klein kind ben, waar ik ook niet bepaald van gediend ben. Zo werd op een gegeven moment zomaar een pil in mijn mond gestopt, waarop ik toch maar even vroeg wat het was en of ze me dat misschien gewoon normaal met een glaasje water konden geven. Ook zijn ze de hele tijd ov je ij aan het praten in Singalees, kijken ze stiekem door de gordijntjes heen, maar zeggen verder niets en noem maar op, erg netjes.. Zaterdag kwam het dan ook als een klap om te horen dat ik niet naar huis mag. Ik moet tot maandag in het ziekenhuis blijven en tot donderdag in het land. Ik lijk wel een verdachte uit zo'n politieserie, je bent vrij om te gaan, maar je mag niet de stad verlaten.. Gelukkig is mama nu onderweg hiernaartoe en heb ik vanaf vanavond prettig gezelschap en een liefdevolle verzorger ♥

Toerist in eigen stad

Nadat we zondagavond terugkwamen en onze kamer in wilden gaan, bleek dat onze bedden aan anderen vergeven zijn en wij moeten verhuizen, why? Dus alle losse spullen die nog in de kamer lagen moeten pakken en mijn klamboe halen van het bed waar inmiddels al iemand anders in lag. Goed geregeld. Morgen maar even orde aanbrengen in de chaos naast mijn bed.. Gelukkig heeft mama al laten weten dat mijn bed thuis niet vergeven is :) Deze week ga ik weer lesgeven aan de monniken. Er is kennelijk geen coördinator beschikbaar voor mij, vind ik opzich prima, maar zou wel handig zijn als ik wist welke bus te nemen. Wij hebben onze coördinator weleens om het nummer gevraagd, maar als antwoord kregen we altijd dat het in Singalees staat. Dus wij vroegen ons af hoe we dan ooit alleen konden gaan, maar dat was niet nodig verzekerde hij ons. Oke, tot nu toe dan. Ik weet gelukkig dat alle bussen over de rivier gaan en als ze daarna de verkeerde kant op gaan dat ik dan snel uit moet stappen. Mijn bus ging na de rivier inderdaad de verkeerde kant op, dus ik moest uitstappen en naar de andere bushalte. Daar een tijd gewacht en uiteindelijk 15 minuten te laat aangekomen bij de tempel. Morgen maar wat eerder weg! Lesgeven ging goes en theetijd was weee lekker, maar beetje saai zo alleen. Smiddags ben ik Kandy ingegaan en heb ik de toerist uitgehangen. Het voelt een beetje als toerist spelen in eigen stad, maar ik heb toch leuke nieuwe straatjes ontdekt. De nodige souverniertjes geshopt en foto'sgenomen. Ik kon zonder gedoe een van mijn souveniertjes die ik een week geleden had gekocht ruilen, heel fijn! Ook nog even langs onze grote vriend in de spicemarket geweest, om nog een zoveelste paar kokosnoot opscheplepels te kopen, ze zijn gewoon zo leuk! Daarna weer even zoeken naar de goede bus, maar met een beetje hulp de bus gevonden die zelfs helemaal tot aan de moskee gaat, ideaal! De volgende dag bingo gespeeld met de monniken, dit vonden ze erg leuk! In de middag kleding gewassen en gerelaxed. Het voordeel van mijn nieuwe kamer is een balkon met een fijn zitje en plek om je kleding uit te hangen! Woensdag werden de twee jongens die in afwachting waren van goedkeuring dan echte monniken. Hiervoor woonden zij al 2 maanden in de tempel. Er waren veel mensen bij de ceremonie en tijdens de les kreeg ik van een man een zakje met een soort cakejes erin, erg lief! De bingo van gister was kennelijk zo goed bevallen dat een van de monniken zelf de kaarten voor bingo had gemaakt, zodat we het vandaag weer konden spelen. Erg schattig en natuurlijk gespeeld! Gedineerd in Kandy, om na Felicia haar meditatieweek dan echt afscheid te nemen. Het was erg gezellig met Felicia, Stina, Victoria en Monnika! Op de terugweg hadden we enorm snelle tuktuk die overal langs scheurde, bij de bochten moesten we ons af en toe goed vasthouden, haha! Donderdag weer een leuke les met de monniken, ze hebben zelfs een beetje Nederlands geleerd! Na de lunch de stad ingegaan met Stina en Victoria , een beetje geshopt, ijsje gegeten, geskyped met Marijtje en vervolgens naar de markt. De marktverkopers weten allemaal dat wij vrijwilligerswerk doen en geven ons altijd de speciale 'volunteer price'. Ook herkennen ze ons goed, de man waar ik vorige week wat had gekocht riep enthousiast 'thats a friend of mine' en de man van kraampje 22 op de spice market vraagt ons altijd om anderen ook naar hem toe te sturen. En als we nog meer willen kopen, misschien voor onze zussen of moeders, moeten we zeker bij hem terug komen! Bij de fruitkraam mogen we eerst proeven en ik besluit passionfruit te kopen. Daarmee savonds een heerlijk toetje gemaakt, yoghurtjes, banaan, passionfruit en een chocoladekoekje, heerlijk! Vrijdag met de monniken alle vorige lessen herhaald en Time's Up gespeeld. De Nederlandse les is al een beetje blijven hangen, want ik werd begroet met hun beste 'goedemorgen', erg lief! Smiddags weer Kandy in voor een fototocht. Onderweg zie ik zoveel mooie 'foto's', maar dan heb ik vaak mijn camera niet bij me. Nu dan de nodige foto's van mijn hometown genomen. Jammer dat ik niet altijd zoals papa de moed heb om foto's van mensen te nemen, maar toch leuk om precies te weten waar papa een foto van zou hebben genomen!

Bijna naar huis

Het zit er al bijna weer op.. Nog maar twee weekjes te gaan. Wat heb ik veel meegemaakt, een hoop gezien en veel mensen ontmoet de afgelopen maanden! Vol zenuwen ging ik dit avontuur in. Kan ik wel goed genoeg Engels praten? Laat staan Engels les geven? Maar inmiddels ben ik zelfs in het Engels aan het denken en heb ik soms moeite met Nederlands praten. Zal het wel klikken met anderen? Zal het alleen reizen wel goed gaan? Zal ik niet te veel heimwee hebben? En noem maar op. Van alles is door mijn hoofd gegaan, maar ondanks dat heb ik het toch gewoon gedaan! Ik ben erg blij en trots dat ik die stap heb druven nemen! En als beloning voor die dapperheid heb ik een prachtige reis gekregen. Nog even dan ben ik thuis en ook daar heb ik weer zin in! Eindelijk weer de family zien en al dat heerlijke westerse niet pittige voedsel eten. Ik heb mama een tijdje terug al een verlanglijstje gegeven met eten wat ik behoorlijk mis, met onder andere tagliatelle met zalm, prakaardappelen met hamburger en doperwten, boterhammetje met pindakaas, cappuccino en al het mogelijke sinterklaassnoepgoed :) Ook heeft mijn lieve mama al beloofd dat December een rijstloze maand wordt, op sushi na dan! Verder kijk ik uit naar het dragen van jeans, sokken, vesten en truien, het op de bank hangen met een kopje thee voor de tv, het over straat lopen zonder door iedereen aangestaard te worden en bovenal het tijd doorbrengen met Marijtjeeeee!

Toeristje spelen

Woensdag hebben we een kijkje genomen bij het schildpaddenproject. Hier zitten schildpadden die niet zelf kunnen overleven. Zo zijn er gedeeltelijk of geheel blinde schildpadden, schildpadden die een of meerdere vinnen missen en schildpadden met plastic in hun maag, waardoor zij blijven drijven. De schildpadden worden hier goed verzorgd en soms kunnen ze weer vrijgelaten worden in de zee. Wij hebben geholpen met het voederen. Hiervoor werden de schildpadden in een andere tank getild, waar ze vervolgens één voor één hun portie vis kregen. In de middag werden twee schildpadden vrijgelaten. Er was een cameraman aanwezig en wij kregen ook even onze 'moment of fame', wellicht zijn we ergens terug te zien op de Sri Lankaanse tv. Hopelijk redden de schildpadden het goed, zo alleen, in de grote oceaan.

Donderdag staat een bezoekje aan Galle op het programma. Onderweg daar naartoe stoppen we eerst bij het Tsunami Fotomuseum. Indrukwekkend om te zien. Na 11 jaar is alles weer zo opgebouwd dat je niet door hebt dat het hier zo was verwoest. Alhoewel je af en toe huizen ziet waarvan enkel de fundering (nog) staat, wellicht toch nog een overblijfsel van de verwoestingen. Ook zag ik vanuit de trein, op weg naar Ambalangoda, een treinwrak. Nu heb ik gehoord over de vreselijke treinramp tijdens het tsunami en blijkt dit het treinwrak van toen te zijn... Na dit museum zijn we naar een zijdewerkplaats geweest, wat vooral om de verkoop draaide en niet om informatie geven.Daarna dan echt naar Galle, we lopen een stuk over de muren van het Galle Dutch Fort. Vanaf hier heb je prachtig uitzicht over de zee. We lunchen in het Old Dutch Hospital en shoppen vervolgens in een klein winkelstraatje. Na een leuke dag gaan we met de bus terug en lopen het laatste stuk door de regen. Weer geen zonsondergang vanavond.

De volgende dag regent het nog steeds, er wordt daarom besloten in de middag naar de waterval te gaan. Het blijft regenen, maar dat mag de pret niet drukken. De route naar de waterval toe is erg avontuurlijk, we verliezen meerdere malen onze slippers. De waterval zelf is niet heel spectaculair, maar zeker wel mooi! We klimmen de waterval op en daar kunnen we zwemmen. Koud water, regen en bijtende vissen, maar toch wel even lekker! In de avond gaan we met de vrijwilligers pizza eten in Hikaduwa. De pizza's zijn erg lekker, maar hebben mega veel kaas. Het lijken twee pizza's op elkaar gestapeld, eentje van pizzadeeg en eentje van kaas. Dat maakt dat we bomvol zitten, maar het smaakte goed!Op de terugweg hebben we een hilarische busrit. We lopen naar de bushalte die iemand had aangewezen, maar weten niet hoe ver het is. De bus komt onderweg aanrijden en gelukkig kun je de bus hier midden op de weg gewoon voor je laten stoppen. We vragen of deze bus inderdaad naar Ambalangoda gaat en dat blijkt zo te zijn. Als we net zitten zegt een andere man opeens dat we niet in de goede bus zitten. Wij stappen dus weer uit, maar Déan en Monnika blijken in de bus van ongeveer alle andere passagiers te horen hebben gekregen dat we wel goed zitten. Wij allemaal weer in stappen en zijn zo uiteindelijk toch nog goed terecht gekomen!

Zaterdagochtend vroeg opgestaan om afscheid van Déan te nemen. Langzamerhand verlaat iedereen ons, maar gelukkig blijven er ook nog wat mensen over! De rest van de dag besteed aan relaxen, op het strand liggen en boodschappen doen, prima dagje :)

Deze week maar liefst drie begrafenissen gezien op de plaatselijke begraafplaats. Heel bijzonder en mooi hoe ze dat hier doen. Er is een soort optocht, waarbij een paar mensen voorop lopen en steeds doeken neerleggen als een soort loper. Daarna rennen ze naar achter om de doeken van achter de stoet weer naar voren te halen. Een aantal mannen dragen de kist, voorop loopt een kind met de foto van de dierbare en anderen strooien bloemen op de kist. Achter de kist loopt de rest, meestal gekleed in zwart en wit.TEn daar sta ik dan, te wachten tot de stoet voorbij is en vol bewondering te kijken, gekleed in shorts, een topje en een heleboel zand, terwijl iedereen naar mij kijkt. Op zijn zachtst gezegd een beetje ongemakkelijk.

Inmiddels zitten we weer in de trein terug naar Kandy! De eerste anderhalf uur gestaan, maar daarna gelukkig een zitplaats!

Ambalangoda

Vanaf vrijdagavond waren we nog maar met zijn vijven in the Green House, omdat de rest een weekendje weg is.

Zaterdag lekker veel ontbijt voor ons en Victoria heeft smiddags pannenkoeken voor ons gebakken. Na deze heerlijke maaltijd moesten we helaas afscheid nemen van Felicia, maar we zullen haar over anderhalve week nog even zien! De rest van de middag gerelaxed, met de family geskyped en mijn spullen gepakt voor de beachweek!

Zondag stond de wekker om 3.30, waarna we om 4 uur opgehaald werden om naar het treinstation gebracht te worden. Om 5 vertrokken we met de trein, van waaruit we een prachtig uitzicht hadden! Aan het einde zaten we echter aan de verkeerde kant, waardoor we nog niet veel van de zee konden zien, en was het vooral erg warm. We werden met de TukTuk opgehaald en ontbeten in het vrijwilligershuis. Hier staat je bordje met ontbijt al voor je klaar, wat een luxe! Na het ontbijt zijn we naar het mooie strand gegaan. Toen we terug liepen, werden we uitgenodigd om mee te gaan met een begrafenis. Dus we liepen een stukje mee, heel bijzonder, maar ook een beetje ongemakkelijk. Zeker aangezien wij als westerlingen hier een soort attractie zijn, we zijn dan ook niet lang gebleven.

Maandag begon het programma van de beachweek met een bezoek aan drie tempels, waaronder de grootste liggende boeddha van Zuidoost Azië. In de middag waren we vrij, zoals we elke dag in deze week zullen zijn. In de avond naar het strand voor de zonsondergang. Door de bewolking was ee naast een mooie roze gekleurde lucht helaas niet veel te zien. Wel mooi, maar niet heel spectaculair.

Dinsdag hadden we een boottocht over het Maduganga Lake. Onderweg zagen we twee varanen, stopten we in een kaneeltuin en kregen we fish therapy voor onze voeten. Dat laatste was vooral erg grappig, zeker omdat het best grote vissen waren. Smiddags op het strand gelegen en savonds weer een gekeken naar de zonsondergang, die minder boeiend was dan gisteren. Maar we blijven volhouden, morgen gewoon weer proberen!

Teaching Monks

Afgelopen week heb ik samen met Victoria de monniken lesgegeven. We hadden van te voren een mooie les voorbereid, waarmee we doorgingen op wat ze de week ervoor hadden gedaan. Maar toen we maandag bij de tempel kwamen, bleken we opeens een ander groepje monniken te hebben. Dus we moesten improviseren! We hebben nummers, kleuren, lichaamsdelen en jezelf voorstellen (naam, leeftijd, brusjes, woonplaats) behandeld. De volgende dag hadden we een voorbereidde les over voedsel. Verschillende soorten voedsel beschrijven aan de hand van smaak (zoet, zuur, zout, bitter, pittig of neutraal), kleur, vorm, grootte en textuur. Dit hebben we op andere dagen ook gedaan met dieren, aangevuld met vragen als, is het gevaarlijk, kun je het eten, waar leeft het, wat eet het? Ook hebben we verschillende kamers in het huis en meubels behandeld. We hebben geoefend met spelletjes als kruiswoordpuzzels en Time's up. Wat ze erg leuk vonden!

In de middag heb ik steeds geverfd. Beetje jammer dat de verf heel dun en licht is, waardoor je niet veel resultaat ziet op de vieze muren. Maar het was wel gezellig met Zia en Victoria en het eten in de tempel was weer heerlijk!

Leeuwenrots en wild spotten

Om zes uur sochtends vertrokken we met negen op weg naar Sigiriya. Na zo'n twee uur rijden kwamen we aan en begonnen we de klim. Het was een behoorlijke klim, zeker in de volle zon, maar na Adams Peak is dit een eitje voor ons! Het waren vooral de kleine trappetjes die ik erg eng vond, maar wauw wat een uitzicht hadden we bovenaan! Je kon helemaal rondom kijken, prachtig! We hebben hier een tijdje gezeten en de nodige foto's gemaakt, voordat we weer aan de terugweg begonnen. Na Sigiriya stond het Kaudulla National Park op het programma. We lunchen eerst nog even in een restaurantje, want we hebben behoorlijk trek gekregen. Na de lunch gaan we met de jeep het park in. We zien eerst een hele groep ooievaars en een aantal herten. We komen een andere jeep tegen, zij hebben een paar olifanten gezien, dus we hebben goede hoop! Opeens zien wij dan ook olifanten. Maar niet slechts een paar, dit is een kudde van meer dan 50 olifanten! We zien het enorme mannetje lopen en alle vrouwtjes en kleintjes. Ontzettend gaaf! Wilde olifanten zijn vele malen koeler dan tamme olifanten! We rijden verder en zien nog een groepje olifanten, ditmaal zijn het er acht. Op de terugweg zitten Felicia en ik op het dak van de jeep, af en toe even bukkend voor de bomen. We komen veel jeeps tegen die nu op weg zijn naar het park, terwijl wij daar alleen waren met de olifanten, en het begint terug ook nog te regenen. Wat een goede timing! Daarna weer met het busje terug. Heerlijke dag!