Net toen ik had besloten dat ik mijn zakjes bouillon, meegenomen voor als ik ziek zou worden, wel kon nemen wanneer ik daar zin in had, werd ik de volgende dag ziek. Even schrikken toen ik 40.2 op de thermometer zag staan, maar gelukkig gaf een andere thermometer 'slechts' 38.8 aan. Toch maar even naar de dokter gegaan, samen met Hannah en de coördinator. De tuktuk in het heftige verkeer is misschien niet een ideaal vervoermiddel als je je niet goed voelt, maar beter dan lopen of met de bus. De dokter mat niets eens mijn temperatuur op, maar geloofde me kennelijk op mijn woord. Mijn goede voorbereiding, met paspoort, verzekeringspasjes en medicijnboekje was ook niet nodig geweest. Enkel mijn naam spellen was genoeg. Hele dosis paracetemol meegekregen, gelukkig hielp het wel gelijk! De rest van de dag in bed gelegen en goed verzorgd door Hannah! De volgende dagen nog steeds beroerd, bloedtest gedaan en aan het infuus gelegen. Uiteindelijk donderdag opgenomen in het ziekenhuis. Hier blijkt het dengue te zijn, terwijl de vorige drie artsen bleven verzekeren dat het geen dengue was, maar gelukkig al in de herstelende fase. In het ziekenhuis heb ik mijn eigen kamertje, waar ik aan mijn infuus lig. Eerst ben ik erg blij daar te zijn, omdat er eindelijk goed voor me gezorgd wordt. Maar nadat ik me beter voel is het behoorlijk vervelend. De dokter komt op de een of andere manier rond twee uur snachts, daar word ik dan voor wakker gemaakt en kan vervolgens niet meer slapen.. De zusters hebben hun soort kamertje naast mij,enkel afgescheiden met een gordijn. Ze zijn hier de hele avond luid aan het praten en alle lichten staan aan. Verder behandelen ze mij alsof ik een dom klein kind ben, waar ik ook niet bepaald van gediend ben. Zo werd op een gegeven moment zomaar een pil in mijn mond gestopt, waarop ik toch maar even vroeg wat het was en of ze me dat misschien gewoon normaal met een glaasje water konden geven. Ook zijn ze de hele tijd ov je ij aan het praten in Singalees, kijken ze stiekem door de gordijntjes heen, maar zeggen verder niets en noem maar op, erg netjes.. Zaterdag kwam het dan ook als een klap om te horen dat ik niet naar huis mag. Ik moet tot maandag in het ziekenhuis blijven en tot donderdag in het land. Ik lijk wel een verdachte uit zo'n politieserie, je bent vrij om te gaan, maar je mag niet de stad verlaten.. Gelukkig is mama nu onderweg hiernaartoe en heb ik vanaf vanavond prettig gezelschap en een liefdevolle verzorger ♥