Half 8 zouden we zaterdag vertrekken, maar de nieuwe gids hield hele verhalen, zo hadden we net zo goed een halfuurtje langer kunnen slapen! Als we dan eindelijk op weg zijn zien we zo’n 60 bruiloften, de gids vertelt dat bruiloften hier altijd op zaterdag plaatsvinden, dat is duidelijk te zien. We komen een aantal bruiden achterop de brommer tegen en bruidsstoeten van auto’s en brommers. Ondertussen komen smak-, rochel- en extreme neusophaalgeluiden allemaal voorbij bij onze nieuwe chauffeur. Lekker aziatisch.

We rijden naar My Lai. Hier werd een heel dorp uitgeroeid door de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog, die hier overigens de Amerikaanse oorlog wordt genoemd. Er is een museum, waar alle namen en leeftijden van de 504 slachtoffers worden vermeld. Daarna volgen foto’s van het moment dat de Amerikaanse helikopters landen totdat de soldaten uitrusten na deze operatie… Wat opvalt is dat aan het einde van de tentoonstelling een aantal foto’s te zien zijn van Amerikaanse veteranen die bij het monument van My Lai wierook aansteken. Dat deze foto’s ook worden getoond laat zien dat de Vietnamezen ook kunnen vergeven. Buiten is het monument te zien. Ook zijn een aantal brokstukken van de in brand gestoken huizen te zien en een aantal reconstructies van hoe de huizen ooit waren.

Een hele indrukwekkende plaats. Vreemd dat de gids ons dit afraadde, omdat het drie uur heen en terug rijden was. Dat is het zeker waard! Onze gids blijkt ook meer aan de kant van de Amerikanen te staan, in zijn dorp hadden de Vietnamezen juist schuilplaatsen waar ze schuilden voor de Vietcong, dat was hun vijand. Beiden even vreselijk zou ik zeggen.

We rijden weer verder en lunchen onderweg. We komen langs prachtig landschap met mooie rijstvelden en kleine dorpjes. De gids wijst steeds de weg aan de chauffeur. Tijdens de lunch vertelde hij trots dat men met hem nooit verdwaalt, omdat hij overal de weg zo goed weet. Toch zijn we al zo’n drie keer verkeerd gereden en werd er steeds gestopt om de weg te vragen. De gids verzekert ons ervan dat het niet zijn schuld is, hij wilde enkel weten of de weg wel toegankelijk was. Dat moeten we dan maar geloven. ’s Avonds komen we aan bij ons hotel in Kham Duc, waar we wat eten en verder relaxen op de kamer.

Zondagochtend rijden we in een enorme regenbui door de bergen. Als het weer droog is kunnen we genieten van het mooie uitzicht. De dorpjes waar we door rijden zijn leuk om te zien, omdat je een goed beeld krijgt van hoe ze hier leven, maar we mogen er niet stoppen. De gids blijf maar zeggen “it’s sensitive”, maar hij geeft verder geen uitleg over het waarom. Later lezen we dat er inderdaad een verbod bestaat voor toeristen om hier te stoppen.

We stoppen onderweg voor lunch bij een restaurant waar ze enkel witte rijst blijken te hebben met vlees, kip of groente. Fried rice of noodles hebben ze niet. Met de sojasaus en groenten is het erg lekker en gelukkig niet meer zo droog. Na de lunch rijden we door naar een dorpje waar we wel mogen stoppen. De oude huisjes waar de mensen hier nog steeds in leven zijn mooi om te zien. Ook leuk om te zien dat de kinderen buiten met elkaar aan het voetballen zijn. De gids is echter vooral geïnteresseerd in het communityhouse, terwijl wij dat het minst boeiende van het dorpje vinden. Na dit dorpje rijden we naar nog een dorpje. Het is duidelijk dat hier nauwelijks toeristen komen, we worden nog meer aangestaard dan op andere plekken. De kinderen zeggen ons allemaal enthousiast gedag in hun beste engels. Ook hier spelen de kinderen weer allemaal samen. Als we langslopen begint de kleinste te huilen, waarop één van de grotere meisjes gelijk een arm om hem heen slaat, heel lief! Achter het dorpje loopt een pad naar de rivier. Hier zijn kinderen aan het vissen en varen, ook wordt de kleding hier in het water gewassen. Als we weg gaan worden we vrolijk door de kinderen uitgezwaaid. Mooi om te zien hoe leuk de kinderen het hier samen hebben!

Na het dorpje gaan we naar de Wooden Church in Kon Tum. Deze kerk is gebouwd door de Fransen, maar wel in de stijl van de lokale huisjes, zo staat het bijvoorbeeld ook op houten palen. Vooral de schilderingen op de ramen zijn erg mooi. ’s Avonds gingen we op zoek naar een restaurantje met goede recensies op tripadvisor, maar het bleek een stuk verder dan gedacht. Gelukkig kwamen we onderweg een ander leuk restaurantje tegen. Ze hadden geen Engelse kaart en de tafeltjes en stoeltjes waren erg klein, maar de gastvrouw vertaalde de kaart, schuin zitten kon prima en het eten was erg lekker!

Maandag weer vertrokken naar het volgende stadje. Onderweg wordt op verschillende plekken de bast van boomstammen geschraapt met een soort kaasschaaf. Van de bast wordt wierook gemaakt, het overgebleven hout heeft vele andere doeleinden. We maken een korte tussenstop bij een van deze plekken. Ook hier laten de kinderen de engelse woordjes horen die ze hebben geleerd: hello, what’s your name, how old are you en ten slotte bye.

Als we net weer op weg zijn worden we aangehouden door de politie. Ze houden een soort controles. Ze verzinnen redenen en laten de chauffeur daarvoor betalen… ook nu was er niet echt een duidelijke reden. Nadat de chauffeur had betaald konden we weer verder.

We stoppen in een dorpje, waar we een huis van de lokale bevolking mogen bekijken. Het is duidelijk dat de mensen het houten huis op palen heel netjes houden, de vloer op het terras glimt enorm. Buiten lopen mini-biggetjes, puppies en kippen, lekker landelijk. Vervolgens gaan we naar de graven van dit dorpje. Het zijn een soort huisjes omringt met prachtige houten beelden, die door de familieleden zelf worden gemaakt. We rijden verder naar het volgende plaatsje. Ook hier zien we graven en rijstvelden, waar een soort wasplaats is gebouwd. We zien een vrouw eerst haar kleding wassen en vervolgens ook haar haar. Hier vlakbij stoppen we bij een oude bekende van de gids. Deze man heeft drie jaar in Hawaii gestudeerd en heeft door al zijn contacten van over de hele wereld een project gestart om de tradities van zijn minderheidsgroep te behouden. Het gaat om handwerken (weven en houten poppen), muziek en voedsel. Ook is hij bezig met de bouw van een restaurant, zo geeft hij de lokale bewoners werk. Hij verdient ondertussen geld door het vertalen van teksten voor een Amerikaans bedrijf. Een mooi project en een enorm aardige man!

We rijden weer verder en lunchen in Pleiku bij een meer. Het is een mooi plekje met een aantal vijvers. Er zit ook een zielig aapje in een mini-hokje, deze loopt steeds gefrustreerd heen en weer… Na de lunch stoppen we nog kort bij een peperplantage, nooit geweten hoe dit groeit! De planten zijn een soort klimop, ze groeien om andere bomen heen. Deze bomen gaan hierdoor dood. Na deze stop gaan we naar het hotel in Buon Ma Thuot. We hebben hier een zwembad, maar het water is te koud om lekker te zwemmen. Na een duik gaan we door naar de jaccuzi. Deze moet echter nog helemaal gevuld worden, maar in de tussentijd kunnen we wel wachten in de stoomcabine. Het duurt enorm lang, dus gaan we toch maar alvast het halfvolle bad in. Het is wachten tot het vol genoeg is om de bubbels aan te zetten, als dat eenmaal kan hebben we het vrij snel gezien. We eten ’s avonds in het restaurant van het hotel.

Dinsdag gaan we eerst naar het Volkenkundig Museum. Bij binnenkomst zie je foto’s van vrouwen van de verschillende bevolkingsgroepen. Verder is er een stuk met werktuigen, een stuk over de natuur en een stuk over de geschiedenis. Ik vond het niet zo boeiend. We rijden vervolgens verder door een mooi stuk in de bergen. Onze gids van nu is het tegengestelde van de vorige gids. Waar alles bij de vorige gids het mooiste en grootste was wat je ooit gezien had, kan deze gids het niet laten herhaaldelijk te vertellen hoe veel mooier alles twintig jaar geleden was. Zo ook het uitzicht op een rivier, hij blijft maar zeggen hoe vies en modderig deze is. Maar de rivier, hoe modderig die ook is, maakt het uizicht op dit prachtige landschap net even af. Als wij zeggen hoe mooi we het vinden, begrijpt de gids daar niets van. We stoppen bij een uitzichtspunt, met ‘uitzicht’ op het Lakmeer. Het uitzicht valt door de vele bomen erg tegen, vanaf de weg hebben we mooiere plekken gezien, maar toch dienen we voor dit uitzicht te betalen bij de eigenaar van het restaurantje wat er staat. Nou vooruit dan maar. We rijden verder naar het dorpje waar we net (tussen de bomen door) op uitkeken. We maken hier een ritje op een olifant. Marije en ik delen een olifant, Casper en papa de andere. We beginnen in het water, onze olifant gaat soms wel erg diep het water in, maar onze voeten zijn droog gebleven! We steken de rivier over. Aan de overkant gaan we weer het land op, hiervoor lopen we eerst een stukje door de rijstvelden. We lopen door een dorpje weer terug naar de opstapplek. Over land word je enorm door elkaar geschud, maar dat is het zeker waard!

We moeten weer een stuk rijden en komen ’s avonds aan in Da Lat. Het regent enorm, dus we lopen met onze poncho’s langs het marktje, wat niet zo veel voorstelt. Bij het restaurant waar we daarna eten krijg ik cola waar geen prik meer in zit. Als we dat tegen de ober zeggen, pakt hij het blikje, schenkt het in een ander glas en komt triomfantelijk vertellen dat er wel prik in zit, kijk maar naar het schuim. Oké, dan maar cola zonder prik… :(